Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες μπορούν να βρεθούν σε ορεινές περιοχές που κυμαίνονται από τα βουνά Blue Ridge έως τα Great Smoky Mountains στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Βρίσκονται πιο συχνά στη νοτιοδυτική Βιρτζίνια μέχρι την πολιτειακή γραμμή της Τζόρτζια στη νοτιοδυτική Βόρεια Καρολίνα.(Mitchell and Reay, 1999· Petranka, 1998· Wilson, 1995)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες βρίσκονται σε υγρές δασικές περιοχές και μπορούν να βρεθούν κάτω από βρύα και σάπιους κορμούς. Πυκνοί πληθυσμοί πυγμαίων σαλαμάνδρων απαντώνται συχνότερα σε ιδιαίτερα ανυψωμένα δάση ελάτης, αλλά και σε δάση σκληρού ξύλου σε χαμηλότερα υψόμετρα. Τα υψόμετρα κυμαίνονται από 800 m έως 4500 m.(Martof, et al., 1980· Petranka, 1998· Wilson, 1995)
ξέχασα να δώσω σκύλο σκουλήκι χάπι 3 μήνες
Οι ενήλικες πυγμαίοι σαλαμάνδρες κυμαίνονται σε μέγεθος από 30 έως 51 mm. Μπορούν να αναγνωριστούν κυρίως από τη χαρακτηριστική χάλκινη κόκκινη λωρίδα τους που εκτείνεται κατά μήκος του σώματος μέχρι τη στρογγυλεμένη ουρά. Η στρογγυλεμένη ουρά είναι μικρότερη από το μισό του συνολικού μήκους του σώματος. Τα βλέφαρα είναι επίσης ένα χάλκινο χρώμα, το οποίο είναι ένα χαρακτηριστικό που διακρίνει τους πυγμαίους σαλαμάνδρες από συγγενικά είδη. Στη σεξουαλική ωριμότητα τα θηλυκά τείνουν να είναι μεγαλύτερα από τα αρσενικά.(Conant, 1958· Hining and Bruce, 2005· Petranka, 1998· Wilson, 1995)
Μετά την εκκόλαψη, οι πυγμαίοι σαλαμάνδρες μοιάζουν με μικρούς ενήλικες. Τα βράγχια που χρησιμοποιήθηκαν κατά το εμβρυϊκό στάδιο της ανάπτυξης επαναρροφούνται αμέσως πριν από την εκκόλαψη καθώς και τα ουραία πτερύγια. Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες, οι οποίες συνήθως αναγνωρίζονται από το στρογγυλεμένο άκρο της ουράς τους, δεν διακρίνονται από άλλα είδη σαλαμάνδρων στο εμβρυϊκό στάδιο λόγω της συμπιεσμένης ουράς στο αυγό.(Martof, et al., 1980· Organ, 1961)
Το ζευγάρωμα συμβαίνει δύο φορές το χρόνο κατά τους φθινοπωρινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Οι ενήλικες αρσενικοί πυγμαίοι σαλαμάνδρες παράγουν φερομόνες ερωτοτροπίας σε ένα επιθυμητό θηλυκό. Για να ζευγαρώσει ένα αρσενικό με ένα θηλυκό, ο αρσενικός σαλαμάνδρας πρέπει να χρησιμοποιήσει τα σαγόνια του για να προσκολληθεί στην ουρά του θηλυκού. Αυτό το τελετουργικό γίνεται κυρίως για να συγκρατήσει το θηλυκό και να το εμποδίσει να βρει άλλο σύντροφο.(Organ, 1961; Petranka, 1998)
Οι αρσενικοί πυγμαίοι σαλαμάνδρες εναποθέτουν ένα σπερματοφόρο (μια ζελατινώδη συσκευασία που περιλαμβάνει σπέρμα) στο έδαφος και μετά το θηλυκό θα το πάρει στην κλοάκα της. Τα θηλυκά συνήθως αποθέτουν τα αυγά σε μια συστάδα κατά τα τέλη του καλοκαιριού. Στην ιδανική περίπτωση, τα θηλυκά αποθέτουν τα αυγά τους κοντά σε ένα μόνιμο σώμα νερού, είτε σε λίμνη είτε σε ρυάκι, αλλά σε υψηλότερα υψόμετρα όπου δεν υπάρχει στάσιμο νερό, οι θηλυκές σαλαμάνδρες γεννούν τα αυγά τους σε υγρό έδαφος. Τα θηλυκά γεννούν κατά μέσο όρο 10 αυγά. Η εκκόλαψη συμβαίνει συνήθως στα μέσα έως τα τέλη Οκτωβρίου. Μόλις εκκολαφθούν, τα μικρά είναι αμέσως ανεξάρτητα και φθάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα στα 3,5 χρόνια για τα θηλυκά και στα 4,5 για τα αρσενικά.(Organ, 1961· Petranka, 1998· Wilson, 1995)
Οι αρσενικοί πυγμαίοι σαλαμάνδρες δεν παίζουν κανένα ρόλο βοηθώντας με τα μικρά τους. Ωστόσο, τα θηλυκά τείνουν στα αυγά και στις νεοεκκολαφθείσες σαλαμάνδρες.(Petranka, 1998)
Αν και δεν υπάρχουν δεδομένα για τη μακροζωία των πυγμαίων σαλαμάνδρων, άλλες σαλαμάνδρες στηνΔεσμογνάθουςκυμαίνονται σε μακροζωία από 15 έως 20 χρόνια σε αιχμαλωσία.(από Magalhaes and Costa, 2009)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες είναι νυχτόβιες και μοναχικές. Είναι πολύ καθιστικά, κινούνται κυρίως μεταξύ των υψομέτρων κατά την περίοδο αναπαραγωγής. Τις νύχτες όπου η υγρασία είναι ιδιαίτερα υψηλή, κουρνιάζουν στα φυτά όπου τρέφονται. Εποχικά, αυτές οι σαλαμάνδρες μετακινούνται υπόγεια για να διατηρήσουν την υγρασία.(Petranka, 1998)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες είναι κινητές, δεν υπάρχουν δεδομένα που να αναφέρουν πόσο κινούνται οι πυγμαίοι σαλαμάνδρες σε όλο το επίγειο περιβάλλον τους.
Οι ενήλικοι αρσενικοί πυγμαίοι σαλαμάνδρες παράγουν φερομόνες ερωτοτροπίας μόνο σε ένα επιθυμητό θηλυκό. Οι φερομόνες ερωτοτροπίας παράγονται στον νοητικό αδένα της σαλαμάνδρας. Στην ερωτοτροπία χρησιμοποιούνται επίσης ρινοχειλικά αυλάκια που βρίσκονται στο ρύγχος της σαλαμάνδρας. Αυτές οι ρινοχειλικές αυλακώσεις περιέχουν χημικές ουσίες που δημιουργούνται από το νερό που αποστέλλονται μέσω των ρινικών οδών στο αισθητήριο επιθήλιο.(Brown, 1968; Houck, 2008)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες τρέφονται κυρίως τη νύχτα με μικρά αρθρόποδα στο έδαφος και τα απορρίμματα των φύλλων.(Wilson, 1995)
Ανοιξιάτικες σαλαμάνδρες (Gyrinophilus porphyriticus) καικαραμπίδιΤα σκαθάρια είναι κύριοι θηρευτές της πυγμαίας σαλαμάνδρας. Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες γίνονται ακίνητες όταν απειλούνται, γίνονται λιγότερο ελκυστικές για τα αρπακτικά. Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες έχουν κρυπτικά χρώματα και τείνουν να περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους κρυφά για να αποφύγουν τον εντοπισμό τους.(Petranka, 1998; Petranka, 1998)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες είναι το πιο χερσαίο είδος σαλαμάνδρας του γένουςΔεσμογνάθους. ΟλαΔεσμογνάθουςΟι σαλαμάνδρες έχουν διαφορετικούς κύκλους ζωής, μεγέθη σώματος και συμπεριφορές και θεωρείται ότι κατοικούν σε διαφορετικές κόγχες. ΟλαΔεσμογνάθουςτα είδη προσβάλλονται από ένα κοινό παράσιτο της βδέλλας,Oligobdella biannulata. Αυτές οι βδέλλες, όταν κολλάνε στο σώμα μιας σαλαμάνδρας, μεταφέρουν πρωτόζωα τρυπανοσώματος που ονομάζονται τρυπανόσωμα, τα οποία μολύνουν την κυκλοφορία του αίματος του ξενιστή της σαλαμάνδρας.(Goater, 2000; Petranka, 1998; Wilson, 1995)
εισαγωγή του σκύλου σε νέο σπίτιCommensal/παρασιτικά είδη
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες συχνά μελετώνται στην άγρια φύση για την αναπαραγωγική στρατηγική και την αναπαραγωγική τους συμπεριφορά. Αυτές οι σαλαμάνδρες ερευνώνται επίσης από εξελικτική σκοπιά για να κατανοήσουν πώς ζουν σε υψηλότερα υψόμετρα σε σύγκριση με άλλα είδη σαλαμάνδρων.(Petranka, 1998· Wilson, 1995)
Σε αντίθεση με ορισμένα άλλα είδη σαλαμάνδρων, οι πυγμαίοι σαλαμάνδρες δεν επιβιώνουν καλά σε καταστάσεις αιχμαλωσίας.(Huheey and Stupka, 1960· Petranka, 1998)
Οι Πυγμαίοι σαλαμάνδρες είναι αρκετά κοινές στα δάση ελάτης των νότιων Απαλαχίων. Αυτοί οι πληθυσμοί σαλαμάνδρας διατηρούνται καλά στη Βιρτζίνια και αναφέρονται ως είδη που προκαλούν λιγότερο ανησυχία.(Hammerson, 2009; Petranka, 1998; Wilson, 1995)
Cecilia de la Garza (συγγραφέας), Πανεπιστήμιο Radford, Karen Powers (επιμέλεια), Πανεπιστήμιο Radford, Tanya Dewey (επιμέλεια), University of Michigan-Ann Arbor.