Κόκκινοι λεμούριοι,Eulemur rubriventer, ζουν στην ανατολική ζώνη τροπικών δασών της Μαδαγασκάρης (Nowak, 1999).(Nowak, 1999)
Αυτός ο λεμούριος κατοικεί κυρίως σε περιοχές τροπικών δασών, σε μεσαία έως μεγάλα υψόμετρα (Macdonald, 1984· Nowak, 1999).(Macdonald, 1984· Nowak, 1999)
Οι λεμούριοι με κόκκινη κοιλιά είναι σεξουαλικά διχρωμικοί. Τα θηλυκά έχουν λευκές κοιλιές με λευκά σημάδια στο λαιμό και το πηγούνι, ενώ τα αρσενικά είναι κυρίως καφέ με εντυπωσιακά λευκά μπαλώματα στα μάτια και έναν αρωματικό αδένα που βρίσκεται στο μέτωπο. Και τα δύο φύλα έχουν μαύρη ουρά.
Το μήκος του κεφαλιού και του σώματος είναι από 36 έως 42 cm και το μήκος της ουράς είναι 46 έως 54 cm. Αυτοί οι λεμούριοι ζυγίζουν συνήθως μεταξύ 2 και 3 κιλών και έχουν περίπου το μέγεθος μιας οικιακής γάτας (SUNY, 1999; Schmid & Smolker, 1998).(Schmid and Smolker, 1998; Stony Brook State University of New York, 1999)
Οι κοιλιακοί λεμούριοι είναι ένα από τα λίγα είδη λεμούριων που σχηματίζουν μονογαμικούς δεσμούς ζεύγους. Αυτά αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής ομάδας, η οποία συνήθως αποτελείται από το ζευγαρωμένο ζευγάρι και τους απογόνους τους. (Duke University Primate Center, 1999)(Duke University Primate Center, 1999)
Οι κοιλιακοί λεμούριοι έχουν περίοδο κύησης 127 ημερών και γεννούν από Σεπτέμβριο έως Οκτώβριο. Συνήθως γεννιέται ένα μόνο νεαρό, αν και μερικές φορές εμφανίζονται δίδυμα και το βάρος γέννησης είναι 60 έως 70 γραμμάρια. Ένας οιστρικός κύκλος διαρκεί ένα μήνα και ο οιστρικός διαρκεί 1 έως 2 ημέρες (Schmid & Smolker, 1998). Οι μητέρες απογαλακτίζουν τα μικρά τους περίπου στην ηλικία των 5 μηνών.
Η σεξουαλική ωριμότητα επιτυγχάνεται σε ηλικία περίπου 2 ετών. (Duke University Primate Center, 1999)
Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες φροντίζουν τους απογόνους τους. Η μητέρα θηλάζει και μεταφέρει το βρέφος για τις πρώτες 2 εβδομάδες της ζωής του. Από την ηλικία των 2 εβδομάδων έως την ηλικία των 5 εβδομάδων, τα μικρά φροντίζονται εξίσου και από τους δύο γονείς, αν και ο θηλασμός επιτυγχάνεται μόνο από τη μητέρα. Μετά την ηλικία των 5 εβδομάδων, η μητέρα συχνά απορρίπτει τα μικρά, αφήνοντας τον πατέρα να τα φροντίζει μέχρι να γίνουν περίπου 100 ημερών.(Duke University Primate Center, 1999)
Οι κοιλιακοί λεμούριοι ζουν 20 έως 25 χρόνια στη φύση (Duke University Primate Center, 1999).
Οι ερυθρόκοιλοι λεμούριοι είναι κυρίως ημερήσιοι. Είναι κοινωνικά, ζουν σε ομάδες των 5 ή λιγότερων ατόμων, που συνήθως αποτελούνται από ένα ζευγαρωμένο ζευγάρι και τους απογόνους τους. Τα θηλυκά κυριαρχούν έναντι των αρσενικών και ηγούνται της ομάδας στην αναζήτηση τροφής. Τα θηλυκά έχουν προτιμησιακή πρόσβαση στο φαγητό και επιλέγουν τα δικά τους σύντροφα. Οι λεμούριοι με κόκκινη κοιλιά δεν φαίνεται να είναι εδαφικοί. Η περιποίηση είναι ένας σημαντικός τρόπος διατήρησης της κοινωνικής συνοχής εντός της ομάδας. Οι λεμούριοι χρησιμοποιούν τους κάτω κοπτήρες τους ως χτένα για να περιποιούνται τα μέλη των στρατευμάτων (Duke University Primate Center, 1999· Nowak, 1999· Preston-Mafham, 1992).
Όπως και σε άλλα είδη πρωτευόντων, η επικοινωνία είναι πολύπλοκη και συμβαίνει με διάφορους τρόπους. Εκτός από τη φωνητική επικοινωνία,Ε. rubriventerχρησιμοποιεί χημικά για την επικοινωνία. Ο προεξέχων αρωματικός αδένας του μετώπου των αρσενικών χρησιμοποιείται για να βοηθήσει στη σήμανση περιοχών. Οι εκφράσεις του προσώπου και οι στάσεις του σώματος είναι μερικά από τα οπτικά σήματα που χρησιμοποιούν αυτά τα πρωτεύοντα στην επικοινωνία. Τέλος, εμφανίζεται και η απτική επικοινωνία, μέσω καλλωπισμού, ζευγαρώματος, παιχνιδιού και επιθετικότητας.(Duke University Primate Center, 1999· Nowak, 1999)
Η διατροφή των λεμούριων με κόκκινη κοιλιά αποτελείται κυρίως από άνθη, φρούτα και φύλλα 67 αναγνωρισμένων φυτικών ειδών. Τρώνε και μερικά ασπόνδυλα. Όταν τρώνε τοξικά χιλιοποδαράκια, τα σιελώνουν πρώτα, κάτι που μπορεί να βοηθήσει στην εξουδετέρωση των τοξινών, ώστε αυτά τα ασπόνδυλα να είναι βρώσιμα. Οι λεμούριοι με κόκκινη κοιλιά, καθώς και άλλα είδη λεμούριων, μπορεί επίσης να τρώνε χώμα (Nowak, 1999; Preston-Mafham, 1992).(Nowak, 1999, Preston-Mafham and Preston-Mafham, 1992)
Όταν τρέφονται, οι λεμούριοι με κόκκινη κοιλιά χρησιμοποιούν έναν φρουρό για να παρακολουθούν τα αρπακτικά. Εάν εντοπιστεί ένα αρπακτικό πουλί ή κάποιο άλλο αρπακτικό, ο φρουρός θα βγάλει αρκετά χαμηλά γρυλίσματα. Τα άλλα μέλη της ομάδας είτε θα παγώσουν για περιόδους έως και 15 λεπτά είτε θα καλυφθούν. Θηρεύονται από τα φόσα (το μεγαλύτερο σαρκοφάγο στη Μαδαγασκάρη) και τα αρπακτικά (Preston-Mafham, 1992· Stony Brook State University of New York, 1999). Κυνηγούνται επίσης από ανθρώπους και λαμβάνονται από εισαγόμενους σκύλους και γάτες.(Preston-Mafham and Preston-Mafham, 1992; Stony Brook State University of New York, 1999; Preston-Mafham and Preston-Mafham, 1992; Stony Brook State University of New York, 1999)
θερμαντήρες αυτιών σκύλου
Αυτοί οι λεμούριοι παίζουν ρόλο στη διασπορά και τη βλάστηση των σπόρων από τους σπόρους που περιέχονται στα κόπρανα (Dew & Wright 1998).
Οι κοιλιακοί λεμούριοι, όπως και τα άλλα είδη λεμούριων, είναι χαρισματικά και μοναδικά ζώα, γεγονός που τους καθιστά πολύτιμους για τον οικοτουρισμό. Αυτά τα ζώα έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί σε έρευνα συμπεριφοράς. Μερικές φορές κυνηγούνται για φαγητό.
Δεν υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις των λεμούριων με ερυθρό κοιλιά στον άνθρωπο.
Όλα τα είδη αυτού του γένους είναι υπό εξαφάνιση. Ο ερυθρόκοκκος λεμούριος αναφέρεται ως ευάλωτος από την IUCN και περιλαμβάνεται στο Παράρτημα I της CITES. Οι πληθυσμοί υπολογίζονται μεταξύ 10.000 και 100.000 ζώων και πιστεύεται ότι μειώνονται λόγω της ραγδαίας απώλειας των ενδιαιτημάτων των τροπικών δασών στη Μαδαγασκάρη (Nowak, 1999). Όλα τα μέλη τουLemuridaeαναφέρονται ως απειλούμενα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α.(Nowak, 1999)
Οι λεμούριοι με κόκκινο κοιλιά έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές μελέτες συμπεριφοράς. Τα ονόματα της Μαδαγασκάρης για αυτά τα ζώα είναι: Tongona, Barimas και Soamiera.
Nancy Shefferly (επιμέλεια), Animal Agents.
Alexis Zenner (συγγραφέας), University of Wisconsin-Stevens Point, Chris Yahnke (επιμέλεια), University of Wisconsin-Stevens Point.